Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.
Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.

In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.

Scaevolam M.: Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
Bork: Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Bork: Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in
iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque
in bonis ponatur neque in contrariis.