Rationis enim perfectio est virtus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Duo Reges: constructio interrete. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Ut vero conservetur omnis homini erga hominem societas, coniunctio, caritas, et emolumenta et detrimenta, quae felmata et blammata appellant, communia esse voluerunt;

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.
Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus
verbum nullum est, quod non intellegatur?

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nunc vides, quid faciat. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Polycratem Samium felicem appellabant. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.

Si longus, levis;: Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.
Refert tamen, quo modo.: Si quae forte-possumus.
Deinde dolorem quem maximum?: Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
Quis negat?: Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Qui convenit?
Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur?
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Nemo igitur esse beatus potest. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Idem adhuc; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.