Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nihil ad rem! Ne sit sane; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Duo Reges: constructio interrete. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Si longus, levis. Cur, nisi quod turpis oratio est? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quis enim redargueret?

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
Tollenda est atque extrahenda radicitus.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Scrupulum, inquam, abeunti;: Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
Sed nimis multa.: Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.
Bork: Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
Bork: At multis malis affectus.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.
Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?
Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

Bork Stoici scilicet. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Possumusne hic scire qualis sit, nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum?

Quare teneamus Aristotelem et eius filium Nicomachum, cuius
accurate scripti de moribus libri dicuntur illi quidem esse
Aristoteli, sed non video, cur non potuerit patri similis
esse filius.

Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius
aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu
cogitemus.