Illi enim inter se dissentiunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Duo Reges: constructio interrete. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Recte, inquit, intellegis.

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Quis hoc dicit?

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quonam modo?

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

• An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
• At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
• Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?
• Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

1. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.
2. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.
3. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Sed cum, quod honestum sit, id solum bonum esse dicamus,
consentaneum tamen est fungi officio, cum id officium nec in
bonis ponamus nec in malis.

Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales
et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Atque in sensibus est sua cuiusque virtus, ut ne quid impediat quo minus suo sensus quisque munere fungatur in iis rebus celeriter expediteque percipiendis, quae subiectae sunt sensibus.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Inquit, dasne adolescenti veniam? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?